من آرزویی جز تو ندارم

سلام اي عشق ديرينم

سلام اي از هرچه زيباتر زيباتر

از هركه مهربان تر مهربانتر

عزيز دلم وقتي اين پستت رو ديدم مدتي مبهوت ماندم چند دقيقه اي زبانم بند امد باورت بشود كه نميدونستم چي بگم و چي بنويسم بازم همون بغض خوشايند همون گير گلوي شيرين و دوست داشتني به سراغم امد نميدونستم چي برات بگم كه جواب ايـــــــــــــــــــن همه عشق و صفا و مهربونيتو بدم . نفسم عشق ابديم باورت دارم باتمام وجودم با تك تك تار و پودم باورت دارم و به عشق پا و بي ريات با دل بزرگ و مهربونت باورت دارم با تمام وجودم دوستت داشتم و دارم و خواهم داشت مگر مرگ بتواند جسمم را از تو جدا كند وگرنه حاضرم با تقدير هم بجنگم براي داشتنت براي عشقت كه زندگيمو مديون عشق پاكت هستم .

 باها و بارها و بارها چشامو بستم و تورو كنار خودم احساس كرده ......... وه چه احساس خوشايندي چه خوشبختي بزرگي اينكه تورا در كنار خود احساس كنم فارغ از همه بايد ها و نبايد ها فارغ از همه ديوارها و فاصله ها هميشه جزو مهمترين و اصلي ترين لحظات زندگيم بوده اي و هستي . من تورا زندگي ميكنم از وراي فاصله ها از پشت ديوارهاي نامرد جدايي و هجران هميشه باتو زندگي كرده ام . باورت بشود كه تنها آرزوي من همين لحظاتي هستند كه در خيال خود كنارت هستم و اميدم به واقعيت مبدل شدنشونه . 

هيچ وقت به زيبايي و اندام و جسمت به عنوان ملاكي براي انتخابم نگاه نكرده ام اول از همه دل بي ريا و عشق پاكت و رفتار سنجيده و عاقلانه و عاشقانه و صادقانه ات بيشتر از هر چيز ديگري مجذوبم كرد الان كه با تمام وجودم ميپرستمت تنها دليلش مهربوني و وفا و صداقت و از همه مهم تر منطق بي برو برگردته . منكر زيبايي چهر نيستم اما هيچ وقت براي من در اولويت نبوده و نخواهد بود چون من از همان اوايل ( سالها قبل ) فقط و فقط راه رفتنت و طرز برخوردت را ديده بودم بدون اينكه صدايت را بشنوم اون وقتا چي ميديدم ؟ يك قيافه جدي و خشك و با وقار و متين . نه صحبتي نه نه دل و قلوه دادني ولي از همان زمان مجذوب اين همه وقار و متانتت شده بودم انتخابم خيلي به جا و درست بوده چون اينك كه همديگرو بهتر از هم ميشناسيم فارغ از هرچه ظواهر است تو را به دليل عشق و صفا و وفا و صداقت و  و و و ميخواهم تو برايم زيباتريني چون سيرت زيبايت را ديده ام همين برايم كافيست . ميدونم ظاهر زيبايمان كم كم با خزان عمر رو به زردي ميگرايد ولي هيچ گاه در دلم غوفايي كه از عشق برپاست را با تمام عشق هاي رمانتيك كتابها و افسانه ها قابل قياس نميدانم . اري من عاشقتم انچنان كه عشقت برايم تنها دليل زندگي كردن است تنها اميد وصال است كه به من قدرت تحمل اين ديوار بلند دوري و اين فاصله را ميدهد . از ديوار از فاصله متنفرم اما اميد به فروريختنش اميد به وصال ارامش بخش اين روزهاي من است . آرزويم عشق ديرينم نفسم اميدم دوستت دارم انچنان كه از اين دوست داشتن و از داشتنت هميشه به خود باليدم و افتخار ميكنم كه چون تويي را در قلبم دارم و عشقت را زندگي ميكنم . من هميشه همراهتم هميشه دوستت داشتم و خواهم داشت . تو نيمه ي وجودم نيستي تو تمام وجودمي تو زندگيمي .

تصور کن

اونقدر دوست دارم که گاهی از زیادیش می ترسم

نمی تونی تصور کنی تا کجا میشه دیوونگی کرد

چشمات رو ببند تصور کن

با این علاقه میشه خوشبخت شد

چشمات رو ببندنگاه کن به این رابطه

اما یه جور دیگه

چشمات رو ببند تصور کن

منو کنار خودت

اگه از تصورش لذت بردی یه لحظه هم تردید نکن

همه اندامت تحسین کردن کردن و عاشقت شدن

 اما

من اونقدر مبهوت چشمات شدم که اندامت رو ندیدم

همه عاشق زیبایی چهرت شدن

اما

من اونقدر درگیر مردونگیت شده بودم که صورتت رو ندیدم

حالا سهم منی که عاشقانه دوست دارم

 برای خودت نه ظاهرت چیه؟؟؟؟؟؟

پس چشمات رو ببند منو کنار خودت تصور کن و تردید هم نکن

شب‏ ‏عشق‏ ‏و‏ ‏سرمستی‏ ‏با‏ ‏یار‏ ‏نازنین‏

پێش به‌هار گه‌ر بێت و چاوی من به‌ دیدارت که‌وێ


ئاگرت کردۆته‌وه، ‌وا له‌م دڵه‌ پڕ سۆزه‌دا
 سینه‌ سوتاوه‌ له‌ دووری تۆ، ئه‌له م نه‌ورۆزه‌دا

 پێش به‌هار گه‌ر بێت و چاوی من به‌ دیدارت که‌وێ
 ده‌بمه‌ شاهی عه‌شق؛ ئه‌له‌و سه‌رکه‌وتنه‌ پیرۆزه ‌دا

 تا به‌ که‌ی نه‌یڵێم که‌ چه‌نده‌ خۆشه‌ویستی، خۆشه‌ویست
 ڵێگه‌ڕێ با بڕژێ ئه‌م ئاوه‌ له‌ ناو ئه‌م گۆزه‌ دا

 با هه‌ناسه‌ت وه‌ک نه‌سیمی بای به‌هاری هه‌ڵمژم
 تاکوو ڕووخساری عیشق،بێته‌ ده‌رێ له م تۆزه‌ دا

 وا شکۆفه‌ی داره‌کان ،سه‌ریان نه‌وی کردۆ، ئیتر
 خۆت ده‌زانی،وا له‌به‌ر خونچه‌ی گوڵی ئه‌م ،ڕۆزه‌ دا

 گه‌ر ئه‌وینداری عه‌یب بێ،،با عه‌یب دار بم عه‌زیز
 دابپۆشه‌ عه‌یبی من، له‌و په‌رچه‌مه‌ ئاڵۆزه‌ دا

 ئه‌و سه‌ر و ڕیشه‌ سپێ،دێنم تکای خوێنێ ده‌که‌م
 سوور ببێ جێ ماچی لێوت له‌و ڕدێنه‌ بۆزه‌ دا

 زۆر چه‌لی وایه‌ به‌ دڵ پێم خۆشه‌ خۆم قوربان بکه‌م
به لام  ناوێرم هه‌رات که م وا له‌ ناو ئه‌و هۆزه‌ دا

جستجو کن عشق را در گرمی آغوش من


بازوانت را به مستی حلقه کن بر گردنم

                      تا بلرزد زير بازوان سيمينت تنم

چهره زيبای خود را از رخ من وا مگير

                 جز به اغوش چمن يا دامن من جا مگير

راز عشق خويش را اهسته خوان در گوش من

                            جستجو کن عشق را در گرمی آغوش من

تنها توئي در خاطرم ....


با من بمان اي همصدا ، تا آخره اسم سفر

                        از جاده هاي پر خطر ، اين خسته را با خود ببر

با من بخوان اي همنوا ، شعر سپيد عاشقي

         اين واژه را با هر زبان ، تنها توئي که لايقي

من صد بيابان عاشقم ، درياي عشقم را ببين

                         از آسمان قلب من ، گلهاي حسرت را بچين

در کوچه هاي عاشقي ، من عابري دلخسته ام

           از من گذشتم با دلم ، چون بر دلت دل بسته ام

در فصل سرد عاشقي ، من گرم پندار توام

                          در وصف عشقت مانده ام ، حالا پي شعري نوام

در شهر بي سامان شب، با ياد تو من شاعرم

            از قصه هاي شهر شب ، تنها توئي در خاطرم ....

ای به گوشم گوشوار آرزو


ای تمام فکر من در روز و شب
 
ای همه هذیان من در سوز تب
 
ای نهان در پیکرم چون جان شده
 
همچو بوی گل به گل پنهان شده
 
آه ..ای بالاترین سوگند من
 
ای نهان در گریه و لبخند من
 
ای به رگهایم چنان خون گم شده
                                      
در میان دیده ام مردم شده
ای شکوه آسمان در چشم تو
ای فدای قهر و ناز و خشم تو
 
ای بهشت و گلشن و موعود من
خون گرم زندگی در پود من
 
ای تمنای دل تنهای من
ای چراغ روشن شبهای من
 
جز تو کی دارم به جز تو گفتگو
                                       
ای به گوشم گوشوار آرزو
گر که یاران غافلند از یاد من
از دل دیوانه ی نا شاد من
 
عشق تو چون در دلم باشد چه غم
چون که تا روز قیامت با توام
 
                                          
 
 آه من دیوانه ام ...دیوانه ام
 
جز تو از خلق جهان بیگانه ام
 
دوستت دارم تو می خواهی مرا
باز می ترسم نمی دانم چرا
 
وای اگر روزی فراموشم کنی
با غم هجران هم آغوشم کنی
 
وای اگر نامم بمیرد بر لبت
یا فرو نشیند این سوز تبت
 
 آه می ترسم شبی طوفان شود
 
ساحل امید من ویران شود
 
گر ز دریا قطره ای هم کم شود
مرغ طوفان سینه اش پر غم شود
 
ای دلت دریای پاک و روشنم
مرغ بوتیمار این دریا منم....

مستم از یک لحظه دیدارت هنوز


 نای عشقم تشنه ی لبهای تو
خامشم دور از تو و آوای تو
همچو باران از نشیب دره ها
می گریزم خسته در صحرای تو
 موجکی خردم به امیدی بزرگ
می روم تا ساحل دریای تو
هو کشان همچون گوزن کوه سار
می دوم هر سوی ره پیمای تو
مست همچون بره ها و گله ها
می چرم با نغمه ی هی های تو
مستم از یک لحظه دیدارت هنوز
 وه چه مستی هاست در صهبای تو 

زندگانی چیست ؟ لفظ مُهمَلی
گر بماند خالی از معنای تو

بیا پــــــر شوم از تو

خوشا شب نشستن به پهلوی تو

تـــماشای پـــرواز گـــــیسوی تو

خوشا با تــو سرگرم صحبت شدن

وســـجده به محـــراب ابـــروی تو

خوشا در نگاه تو چون می خـــراب

خوشا نـــازنین چشم نــــازوی تو

دو چـــشم پـــر از کهربای خموش

که نـــاگه مرا میکشد ســـوی تو

خوشا بـــازی دســـت اعـــجاز گر

که گـــل چیند از بــــاغ جادوی تو

...

بیا پــــــر شوم از تو تا پــــر شود

ســــکوت زمین از هــــیاهوی تو

تروسكه‌ی عومرمی


خۆزگه‌م به‌ خۆت منت هه‌یه‌
ئێستاش رۆژێ هه‌زاران جار بۆت ده‌مرم
ده‌سوتێم و گڕ ده‌گرم
ده‌نێو خه‌ون و خه‌یاڵم دا
یادت له‌ باوه‌ش ده‌گرم
بۆنی هه‌ناسه‌ی تۆ كه‌ دێ
وه‌كوو شنه‌ی خۆشی به‌هار
ئارام ئارام جوان ده‌بمه‌وه‌
بێ تۆ به‌ره‌و ژوان ده‌بمه‌وه‌


تروسكه‌ی عومرمی
خۆزگه‌م به‌ خۆم كه‌ تۆم هه‌یه‌

ئاگری خۆشه‌ویستیت


ساڵێ جارێك ئه‌و ده‌مانه‌
په‌یكێك له‌ تۆ ده‌خۆمه‌وه‌
تا نه‌ورۆزی ساڵێكی تر
زارو و لێوم ناشۆمه‌وه‌
تۆ بوی جامی پڕله‌ شێعرت دا به‌ ده‌ستم
بۆیه‌ ئه‌مشه‌و به‌ یادی تۆ مه‌ستی مه‌ستم
هێنده‌ سه‌رخۆشی یادی تۆم
نه‌ پێ ده‌گرم نه‌ پێم ده‌كرێ كه‌ راوه‌ستم
به‌ڵێنم به‌ دڵم داوه‌
له‌ هه‌ر كوێ بی بتدۆزمه‌وه‌
به‌ ئاگری خۆشه‌ویستیت
هێدی هێدی بتوێمه‌وه‌

گناه مقدس

اینک که شب شهر را به زانو در آورده است،

هجی کن مرا با بوسه.

منی که از فرط خستگی انزوا را منزوی می کنم.

حتی تطهیر کن مرا با دستانت

جامه ام را بدر ، تو بر تنم بنشین،

حجابم شو در برابرچشمان ناپاک

حرمت حریمم شو.


حرامم کن بر همه دنیا


من تن در میدهم به آغوشت گناهست؟


باکی نیست!بگذار آغوشت بزرگترین گناه مقدسم باشد.


گناهی که تکرارش واجب است و ترکش مستوجب مرگ


بوس

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست


دل خوشم با غزلی تازه همینم کافی ست

تو مرا باز رساندی به یقینم کافی ست

قانعم،بیشتر از این چه بخواهم از تو

گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست

گله ای نیست من و فاصله ها همزادیم

گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن

من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه

برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شور انگیز

که همین شوق مرا، خوب ترینم! کافی ست ...

ماچ

ئه‌و کاته‌ی ماچ،
ده‌بێ به‌ پرد؛
له‌ نێوانی دوورگه‌ی حه‌ز و تاسه‌ی من و
که‌ناری خۆشه‌ویستی تۆ،
ئیتر زۆر زۆر نیزیکه‌ ژوان!